Zwykle w weekend odwiedzam Kotlinę Kłodzką, więc niedziela stała się pretekstem, by przekroczyć granicę, która jest już „rzut beretem”. Uwielbiam Czechy, głównie za jakość asfaltu, ale także za: Kofolę, ciemne piwo, smażony ser i lentilki 🙂 . Wytyczając trasę kierowałam się głównie krętością asfaltów, więc na pierwszy ogień poszła droga 44. Wyjechaliśmy z Emilem jakoś ok. 11, a do przejechania ok. 130 kilometrów było.
Tego co zobaczyliśmy na drodze 44, kompletnie się nie spodziewaliśmy! W niedzielę ujeżdżało tą trasę ok. 60 motocyklistów, a w tym ok. 1/3 polskich. Na dół, nawrotka, do góry nawrotka i tak w kółko! Samochody to na tej drodze prawdziwe zawalidrogi, ale na szczęście nie były też, jakoś specjalnie liczne.
Jechałam na dół, tak raczej na spokojnie, bo nie czuję się pewnie na ER-6n w serpentynach (najkrętsze swoje wycieczki pokonywałam Yamahami serii MT, które same po prostu się składają), a poza tym z każdej strony atakowali mnie „szybcy i wściekli”, schodzący na kolanko. Mieliśmy ze sobą kamerę, więc zamontowaliśmy ją na motocyklu Emila, który postanowił jeszcze się trochę w tych zakrętach poskładać i powstał mały filmik z przebiegu trasy, który możecie obejrzeć na facebooku facebook.com/pamietnikmotocyklistki.
Pojechaliśmy dalej, by skręcić w boczną trasę przez góry, a potem jeszcze jedną w miasteczku Branna (gdzie wpadam zwykle pooglądać wyścig miejski). Z dużym niedosytem wróciłam z Czech, bo widoki były powalające, jednak niepozwalające na bezpieczne zatrzymanie się i robienie zdjęć (wąsko, stromo, kręto i linie ciągłe).
Wróciliśmy naszą, polską serpentyną Orłowiec-Złoty Stok, jednak najpierw musieliśmy przetrwać te „wyrypy”, bo trasa niestety nie jest wyremontowana w całości. Jest czego zazdrościć Czechom, bo dbają o swoje drogi wyjątkowo!