W świąteczną środę zrobiliśmy sobie z kolegami drugą wycieczkę w stylu „urbex”. Odwiedziliśmy dwa opuszczone i (niestety) zrujnowane pałace. Dolny Śląsk ma wiele takich pałaców, ucierpiały one głównie na zmianach ustrojowych. Najpierw otrzymywali je pracownicy PGR-ów jako budynki mieszkalne, a po upadku tego typu gospodarstw – nikt się już nimi nie interesował. Ludzi wysiedlano, a pałace zostawały opuszczone, rozgrabione, niszczone… Tylko pozostałe ślady historii i stare fotografie zdradzają dawne bogactwo tych miejsc. Odwiedzając je czuję smutek, że tak się ich historia zakończyła, ale i dziwię się, że pałace rozkradane były i dewastowane, zamiast być pod ludzi ochroną, otoczone szacunkiem.
Pierwszy pałac należał do rodziny Zobeltitzów i znajduje się w miejscowości Glinka. On pobudził moją wyobraźnię, także z innego powodu, ponieważ zwą go „Pałacem Samobójców”. Legenda głosi, że został on postawiony na cmentarzu dla samobójców. Po latach świetności popadł w ruinę i znowu samobójcy wybierali sobie to miejsce. Za pałacem są drzewa i to na nich przewieszali linę… Potem obcinano tą gałąź, a z niej powstawał krzyż na grób samobójcy.
Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć to miejsce. Ale czasem jest tak, że to wyobrażenie powoduje więcej emocji, niż z tym miejscem kontakt. Może oczekiwałam jakiegoś elementu grozy? Negatywnych wibracji? Zobaczyłam jednak tylko ruiny. Z zewnątrz zdradzały swój pałacowy charakter, a wewnątrz było już całkiem zwyczajnie.
W tej miejscowości jest też kościół, ze starymi płytami cmentarnymi i kilkoma grobami:
Drugi pałac w Bełczu Wielkim ucierpiał głównie przez przepychanki sądowe. Jeszcze niedawno był ośrodkiem dla młodzieży, potem miała się nim zająć jakaś fundacja, a ona go najzwyczajniej sprzedała. Właściciele starzy i nowi przepychali się w sądzie, a pałac niszczał tak sobie, całkiem otwarty. Potem dach został podpalony i właściwie to nie ma już tam co ratować…
Koledzy już byli w tych pałacach, więc do środka zaprosili mnie przez… piwnicę. A wszystko po to, żebym wchodząc głównymi drzwiami nie zobaczyła tego, co pałac ma najpiękniejsze. Faktycznie piwnice były ciemne, straszne i kryły pozostałości z działania ośrodka wychowawczego. A wejście od głównych drzwi kryło piękną salę z kolumnami i schodami po obu stronach. Niestety wszystko jest zniszczone, a pałacowe klimaty odkryć można czasami, jedynie na suficie.
Jadąc do pałacu zauważyłam kątem oka jakieś fajne wieżyczki. Okazało się, że to pałacowe zabudowania i stodoły. Na tym samym podwórku była też opuszczona gorzelnia.
Na koniec byłam głodna i chciało mi się pić, oczywiście koledzy mieli polewkę, że to u kobiet klasyka: „głodna jestem, pić mi się chce, gdzie jest toaleta i zimno mi”. To ostatnie odpadało, bo było całkiem ciepło haha. Po drodze napatoczył się MC, każdy coś tam zamówił, a koledzy chyba też byli głodni, bo po posiłku wyraźnie przyspieszyli. Jednak nie tak od razu dotarliśmy do domów, bo nagadać się jeszcze na koniec musieliśmy 🙂 To był świetny dzień!