Jeszcze przez chwilę mam urlop, więc słoneczną środę postanowiłam poświęcić na małą wycieczkę. Wyszło ok. 240 kilometrów na odwiedzenie dwóch, ciekawych miejsc. Wyjechaliśmy z Emilem w okolicach południa w stronę miejscowości Moja Wola. Jest tam stary Pałac Myśliwski, który zachwycił mnie na zdjęciach od motocyklowych kolegów. Jest wyjątkowy, bo to wprawdzie budynek, jednak w piękny sposób połączony z przyrodą. Zewnętrznie pokryty jest korą dębu korkowego, a po jego ścianach wiją się pnącza.
Powstał latach 1854-1855 według projektu architekta Karłowskiego, ale w późniejszych latach był jeszcze rozbudowywany. Stworzono go dla księcia brunszwicko-oleśnickiego Wilhelma, następnie należał do barona Daniela von Diergardt i jego rodziny. Po wojennych losach, kiedy był min. miejscem przetrzymywania jeńców, trafił do włości Lasów Państwowych. Przez ponad 20 lat był siedzibą Technikum Leśnego, później był tam jeszcze Leśny Ośrodek Szkoleniowy oraz hotel dla pracowników leśnych. Teraz pałac jest w rękach prywatnych, jednak dbałość o niego, nie jest mocną stroną tego właściciela, niestety…
Wygląda okazale, jednak widać, że stoi i niszczeje. Powstała też inicjatywa jego ratowania: facebook.com/ratujmymojawole/. Ponoć czasami jakiś „opiekun” za 5 zł pozwala obejrzeć wnętrza, ale jak my tam byliśmy, to pod pałacem stał samochód i ktoś już tam wewnątrz „urzędował”. Zrobiliśmy trochę zdjęć i pojechaliśmy na obiad na wychwalaną rybkę w „Zajeździe u Bartka” i faktycznie – super smacznie!
Drogi Parku Krajobrazowego Doliny Baryczy bywają lepsze i gorsze, jednak mają swój urok. Wiją się przyjemnie przez lasy i obok jezior, a drzewa tworzą nad nimi sklepienia. Wrócę tam jeszcze, jak jesień pomaluje już liście w ciepłe barwy. A tak zupełnie przypadkiem, w Duchowie wpadliśmy na Bronisława i Marianka! Bronisław to świetnie zachowany wiatrak z 1671 roku! A Marianek to drewniany koń obok.
Kolejnym punktem wycieczki miał być pałac w Starym Sielcu. To było moje drugie podejście do tego miejsca, ponieważ dojście do celu jest tam nieco utrudnione. Nie da się tego zrobić główną drogą dojazdową, bo ten teren jest dzierżawiony z małym dworkiem, a nasza próba przejazdu zakończyła się niemiłą dyskusją z jakąś panią. Z drugiej strony polami nie bardzo da się wjechać motocyklem, chyba, że crossowym.
Postanowiliśmy spróbować jeszcze raz i spytaliśmy napotkaną mieszkankę tej miejscowości. Ona niestety nie znała innej drogi, ale nakierowała nas na profil Stowarzyszenia Przyjaciół Pałacu. Udało nam się dodzwonić do sympatycznego pana, który objaśnił mi, jak najszybciej dostaniemy się do pałacu. Po drodze spotkaliśmy jeszcze jedną mieszkankę, która udzieliła nam kolejnych wskazówek, żeby się kierować tam gdzie wskazuje zwalone drzewo. Prawdziwa przygoda! I wiecie co? Trafiliśmy bez problemu – małą, wydeptaną dróżką do figurki, a chwilę potem do pałacu.
Historie pałaców, które do tej pory oglądałam są podobne. Miały lata świetności, wojna je podniszczyła i rozgrabiono majątek, potem należały do posiadłości PGR-ów, by na koniec niszczeć w samotności. No chyba, że miały szczęście w postaci jakiegoś, zaradnego właściciela, który tknął w miejsce nowe życie. Ten pałac ma jednak zupełnie inną historię! On nie miał swoich lat świetności, ponieważ nigdy go nie ukończono.
Należał do rodziny Czartoryskich, jednak niesprzyjające okoliczności i wybuch wojny sprawiły, że został w stanie surowym, otwartym. Biorąc pod uwagę, że stoi już tak ponad 100 lat, to imponuje swoją wytrzymałością. Drzwi były otwarte, więc weszliśmy do środka. Jest tam piękna sala z kolumnami oraz cała masa większych i mniejszych pomieszczeń na każdym piętrze. Dwie wieże nie są oddzielone od bryły pałacu, a jedynie tworzą okrągłe pokoje na każdym jego piętrze. Największe zniszczenie widać na dachu, który powoli się zapada.
Obok jest lub było jakieś jezioro, jednak już całkiem zarosło. Cały park jest raczej dziki i niezbadany. Mnóstwo pracy i środków finansowych trzeba włożyć, by to miejsce mogło pełnić jeszcze jakąś funkcję. Jest w nim jednak jakaś magia, a może tylko niedokończona wizja architekta i niespełnione nadzieje pierwotnych właścicieli…
Ledwo udało nam się wrócić przed zmrokiem i coraz większym ochłodzeniem. To była bardzo udana wycieczka, choć o mały włos mogła się inaczej skończyć. Tego dnia od początku było coś nie tak, czułam, że motocykl nie jedzie jak zawsze, a zakręty wychodzą jakoś koślawo. W Trzebnicy chciałam się zatrzymać, żeby przepuścić pieszego na pasach i o mały włos, a uciekłoby mi przednie koło! Zatrzymaliśmy się kontrolnie, sprawdziliśmy klocki, oponę i wszystko wyglądało normalnie. Postanowiliśmy jeszcze na najbliższej stacji sprawdzić ciśnienie w oponie, choć sprawdzam regularnie i ubytków prawie nigdy nie było.
Tuż przed jedną z miejscowości był zakręt 90 stopni o dość trudnym profilu. Próbowałam się w nim złożyć, a motocykl nie chciał! Serce mi zaczęło walić, bo było zdecydowanie zbyt szybko na tak wyprostowany motocykl. Dwa razy na krótko zahamowałam, żeby prędkość wytracić i udało mi się zmieścić na centymetry przed krawędzią asfaltu i rowem. Jeżdżę tyle lat, ale nie zdarzyła mi się jeszcze taka sytuacja. Nawet jak bywało za szybko w zakręcie, to po prostu mocniej się składałam. A tu kompletnie motocykl nie chciał współpracować, leciał prosto i już! Na szczęście stacja była blisko i wyszło na to, że to jednak ciśnienie w oponie. Było tylko 1,4! Po dopompowaniu koła motocykl stał się taki jak dawniej, słuchał się i po kilkunastu kilometrach znowu zaczęłam mu ufać.