Celem kolejnego dnia w podróży była Baśka Voda, czyli najniższy punkt Chorwacji, jaki mieliśmy czas osiągnąć i tam też po raz pierwszy mieliśmy wygospodarować popołudnie na jakieś plażowanie. Na ten dzień w planie było jedynie 80 km, ale po drodze małe zwiedzanie w Splicie.
Zaczęliśmy jednak od kontynuacji zwiedzania Trogiru i czekał nas mały szok. Miasteczko niewielkie, kilka ulic, a rano rozgrywał się tam jakiś horror! Wielki korek, niekończące się ciągi aut i autobusów oraz niezważających kompletnie na nic skuterów. Leciały na czołówkę, po wszelkich ciągłych i wciskały się w każdą dziurę – strach było wykonać jakiś manewr, bo one były wszędzie! Kompletny chaos! Ulżyło mi, jak w końcu zaparkowaliśmy pod promenadą. Pospacerowaliśmy nieco, podziwiając stare mury miasta i przez przypadek staliśmy się atrakcją turystyczną dla skośnookich turystów, którzy zapragnęli mieć zdjęcia z motocyklistami z Europy 🙂 .
Chcieliśmy zobaczyć Pałac Dioklecjana w Splicie, ale zaparkowanie w tym mieście wcale nie jest takie łatwe. Ktoś nas jednak sympatycznie zaczepił i podpowiedział, żebyśmy podjechali pod płatny parking, bo tam jest krótszy szlaban i mała uliczka, gdzie mogą parkować skutery i motocykle. Na dziedziniec pałacu szło się przez kamienne, zimne korytarze, gdzie kwitł handel turystyczny (nie różniący się zbytnio od polskich straganów). Obejrzeliśmy pałac z grubsza, bo w pewnym momencie zaatakowała to miejsce taka ilość wycieczek (w tym młodzieży z Polski), że odechciało nam się tam dalej chodzić. Potem pojechaliśmy pod salon chorwackiej Yamahy, żeby się przywitać z tamtym oddziałem i strzelić pamiątkową fotkę.
Jechaliśmy we dwójkę, ścigacz + naked. Emil na Kawasaki ZX10 miał nawigację, więc zawsze prowadził tam, gdzie trasa wymagała zmiany kierunków, a w szczególności przez większe miasta, gdzie zgubić się można w 5 minut. Gdy było sporo wyprzedzania to prowadziłam ja, z tego względu, że Emil mniej miejsca i czasu potrzebował na taki manewr swoim motocyklem i jak się czasem rozbujał – to już po chwili był 5 samochodów przede mną. Jak ja wyprzedzałam pierwsza, to on na luzie mnie doganiał. Gdy lecieliśmy po zakrętach i serpentynach to układ był różny. Czasem prowadziłam ja, a Emil robił sobie odstęp na szybsze wchodzenie w zakręty, a czasem zasuwał przodem i na kawałku prostej toczył się, aż do niego dojadę. Jak byliśmy zmęczeni to już jechaliśmy razem równym tempem do celu.
Nauczyłam się przez te 6 lat jazdy motocyklem, by nigdy nie kopiować ruchów motocyklisty przede mną, bo czasem w swoim manewrowaniu bierze on pod uwagę jedynie swoje warunki, a nie to, czy zdążę też ja. Więc zawsze przy włączaniu się do ruchu, wyprzedzaniu, zmianie pasa, wchodzeniu w zakręt – wymierzam czas i miejsce na ten manewr samodzielnie. Gdybym wchodziła w zakręty i wyprzedzała w tempie motocykla Emila, to mogłabym tej wycieczki nie ukończyć 😉 .
Niby niewiele tego dnia robiliśmy, ale na docelowe Basko Polje dotarliśmy po godzinie 15. Ta część trasy była też już bardzo ruchliwa, bardzo dużo turystów podążało w stronę Makarskiej. Marzyło nam się pole namiotowe blisko wody i o tym zapewniał nas pan w recepcji. Okazało się jednak, że pole jest daleko od wody, wraca się pod górkę betonowym szlakiem, nie jest tam przyjemnie i jakoś ciemno. Bliżej były takie małe bloki z pokojami. Podjechaliśmy spytać o miejsce tam, ale ponoć już żadnego nie było dla gości. Na miejscu spotkaliśmy też grupę Polaków z Sulechowa, którzy w sumie wybierali się na lepsze pole w Krvavicy, ale auto im się zepsuło właśnie tutaj. Postanowiliśmy więc sprawdzić te polecane pole, kilka kilometrów dalej.
Autocamp Krvavica to malutkie pole, ale chyba najfajniejsze z dotychczas odwiedzonych. Recepcja była otwarta dopiero od 17 i Emil już mało nie dostał wścieklizny, bo z połowy dnia na leżakowanie został już nam jedynie wieczór. Całe pole jest podzielone na piętrowe placyki, rozdzielone kamiennymi murkami, a na każdym stolik i dwa krzesła. Łazienka niby mała, ale blisko. Były sznurki do robienia prania, to na późny wieczór już sobie to zaplanowałam (nie miałam motywacji na robienie prania codziennie, a zapasy bielizny właśnie się skończyły haha). Po rozbiciu obozowiska poszliśmy na pobliską plażę i obejrzeć małą marinę.
W międzyczasie zaczęły nas dopadać jakieś sensacje żołądkowe i z mojej, podręcznej apteczki przydała się Smecta. Próbowaliśmy przeanalizować, co nam mogło zaszkodzić i po wnikliwej analizie okazało się, że to… woda! Emil zakupił wodę z wysoką ilością minerałów, która wydawała nam się genialnym wyborem na upały i groźbę odwodnienia. Zdziwiliśmy się wprawdzie, że z boku butelki jest miarka z milimetrami, ale nie doczytaliśmy etykiety. Można jej wypić 300 ml dziennie, a my wypiliśmy po 2 litry na głowę haha. Na same wspomnienie smaku tej wody mnie teraz odrzuca 🙂 .
Wieczorem byliśmy podjadani tym, że wreszcie wykąpiemy się w Adriatyku, oczywiście wyposażeni w buty do wody. No i? Masakra! Woda lodowata, kamienie niewygodne do chodzenia i momentami zasypujące stopy. Emil się zaparł i jednak wykąpał, ja stwierdziłam, że moje kolana takiej krioterapii nie przeżyją i pozostałam na płyciźnie. Miejsce fajnie urządzone, więc pozostawiło miłe wspomnienia, a Emil już się nie domagał tak tego plażowania. Ja to nawet stwierdziłam, że zdecydowanie wolę jeździć motocyklem. Kolejnego dnia wyskoczyliśmy tylko na moment pożegnać plażę i pokazać, jak z niej najlepiej się korzysta haha.
